مقدمه: ابزارهای قالب گیری دیجیتال، جایگزینی برای مواد قالب گیری قدیمی هستند و در سال های اخیر به طور چشمگیری توسعه یافته اند. این سیستم ها به طور کلی شامل دو نوع اسکنر می باشد: اسکنرهای مستقیم و غیرمستقیم. هدف از این مطالعه، بررسی و مقایسه ی این دو نوع اسکنر بود. شرح مقاله: در این مطالعه ی مروری، داده ها با بررسی 40 مقاله در رابطه با دقت ابعادی، توانایی ترکیب اسکن ها و گپ اینترنال و مارژینال برای مقایسه ی اسکنرهای مستقیم و غیرمستقیم جمع آوری شد. این مقالات از پایگاه های Medline، ISI و Scopus و بین سال های 2010 تا 2020 با استفاده از کلمات کلیدی زیر بازیابی شدند: Intraoral Scanner، Lab Scanner، Marginal Gap، Internal Gap و Accuracy Rate. نتیجه گیری: اسکنرهای مستقیم، منجر به گپ مارژینال و اینترنال کمتری شدند، در حالی که اسکنرهای غیرمستقیم به دلیل توانایی ترکیب اسکن ها در دندان های آماده شده در نیم فک و قوس کامل، انحراف کم تری داشتند. از نظر دقت ابعادی، نتایج مطالعات متفاوت بود، اما مطالعات بالینی به برتری اسکنرهای غیرمستقیم اشاره داشتند. نتایج هر دو نوع اسکنر از نظر بالینی قابل قبول بودند. پیشنهاد می شود که نوع اسکنر بسته به شرایط مانند ابعاد ناحیه ی مورد نظر، زمان مورد نیاز، راحتی عمل و غیره انتخاب شود.

مقدمه: استفاده مجدد از فلزات بیس در کارهای ریختگی ممکن است اثرات منفی بر تطابق مارجینال رستوریشن داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر ریکستینگ آلیاژهای بیس متال دوباره ریخته شده بر تطابق عمودی مارژین روکش های ریختگی و همچنین بررسی اثر نوع خط خاتمه تراش بر تطابق مارژین با درصدهای مختلف آلیاژ دوباره ریخته شده می باشد.مواد و روش ها: در این پژوهش، 2 مدل فلزی با خط خاتمه تراش Shoulder bevel 45º و Shoulder 135º ساخته شد و بر روی هر کدام از آنها 15 عدد کوپینگ مومی فرم داده شد. هر گروه 15 تایی به 3 گروه 5 تاییA ، B و C تقسیم شد. در گروه A از آلیاژ 100 درصد نو، در گروه B از آلیاژ ترکیبی 50 درصد نو و 50 درصد یک بار ریخته شده و در گروه C از آلیاژ 100 درصد یک بار ریخته شده استفاده شد. الگوهای مومی آماده شده با آلیاژهای فوق ریخته و کوپینگ های فلزی آماده گردید. کوپینگ های فلزی آماده شده روی دای قرار داده شد و با گیره مخصوص ثابت گردید و توسط میکروسکوپ متریک و دوربینMoticam ، فاصله عمودی مارژین رستوریشن تا خط خاتمه تراش دای در 4 نقطه باکال، لینگوال، مزیال و دیستال اندازه گیری شد. اطلاعات به دست آمده توسط آزمون آنالیز واریانس دو طرفه و t-test در سطح اطمینان 05/0 مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: میانگین فاصله عمودی ایجاد شده در گروه های مورد پژوهش به قرار زیر می باشد: گروه A1 (خط خاتمه تراش شولدر 135º و آلیاژ نو): 11/156 میکرون. گروه A2 (خط خاتمه تراش شولدر بول 45º و آلیاژ نو): 74/99 میکرون. گروه B1 (خط خاتمه تراش شولدر 135º و آلیاژ مخلوط 50 درصد آلیاژ نو و 50 درصد آلیاژ یک بار ریکست شده): 38/273 میکرون. گروه B2 (خط خاتمه تراش شولدر بول 45º و آلیاژ مخلوط 50 درصد آلیاژ نو و 50 درصد آلیاژ یک بار ریکست شده): 07/123 میکرون. گروه C1 (خط خاتمه تراش شولدر 135º و آلیاژ 100 درصد یک بار ریکست شده): 40/369 میکرون. گروه C2 (خط خاتمه تراش شولدر بول 45º و آلیاژ 100 درصد یک بار ریکست شده): 97/106 میکرون. استفاده از 3 درصد مختلف آلیاژ باعث ایجاد تفاوت در میانگین فاصله عمودی بین گروه های مختلف می شود (036/0=p value) در میانگین فاصله عمودی بین دو خط خاتمه تراش shoulder- bevel 45º) و shoulder 135º) در هر یک از درصدهای مختلف آلیاژ، تفاوت معنی داری وجود داشت (001/0=p value).نتیجه گیری: استفاده از 3 درصد مختلف آلیاژ (آلیاژ 100 درصد جدید، 50 درصد آلیاژ جدید و 50 درصد ریکست، آلیاژ 100 درصد ریکست)، باعث ایجاد تفاوت در میانگین فاصله عمودی می شود. با توجه به میانگین کمتر در گروه) A آلیاژ 100 درصد فلز جدید)، بهتر است از فلز خالص جدید استفاده شود. در گروه C (آلیاژ 100 درصد ریکست) تفاوت معنی داری بین دو نوع خط تراش وجود دارد. پس استفاده از آلیاژ 100 درصد ریکست شده برای هیچ کدام از دو نوع خط تراش مطلوب نمی باشد. 

مقدمه: برای کاهش ریزنشت، تکنیک ها و مواد مختلفی پیشنهاد شده اند. هدف از این مطالعه، بررسی تطابق لبه ای و ریزنشت ترمیم های کامپوزیت در دندان های کانین شیری با تکنیک ساندویچ به روش باز (Open sandwich) و لاینرهای متفاوت می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه ی تجربی و مقطعی در سال 1398، در دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان) صورت گرفت. تعداد 60 دندان کانین شیری سالم در 3 گروه جهت انجام ترمیم کامپوزیت تقسیم شدند. در سطح باکال نمونه ها حفره ی کلاس V با فاصله ی 1 میلی متر زیر CEJ (Cementoenamel junction)، تراش داده شده و در گروه یک و دو، 1 میلی متر، لاینر یونوسیل و گلاس آینومر Fuji II در کف حفره قرار داده شد. سپس ترمیم با کامپوزیت 3MZ250 صورت گرفت. در گروه 3 (شاهد)، ترمیم بدون لاینر انجام شد. پس از رنگ آمیزی، نمونه ها در محلول متیلن بلو 0/5 درصد، مقاطع برش باکولینگوالی با ضخامت 1 میلی متری تهیه و بررسی ریزنشت با استریو میکروسکوپ صورت گرفت. به صورت تصادفی ساده با روش آماری Simple Random Sampling، 5 نمونه از هر گروه برای بررسی تطابق لبه ای با SEM (Scanning electron microscope) انتخاب گردید. برای مقایسه ی گروه های سه گانه از آزمون غیر پارامتریک Chi-square و Kruskal-Wallis و برای مقایسه ی هر گروه باهم از آزمون غیر پارامتریک Mann-Whitney استفاده شد. سطح معنی داری، 0/05 > p value و نرم افزار مورد استفاده GPower بود. یافته ها: میزان ریزنشت در مارجین جینجیوالی در گروه های با تکنیک ساندویچ به روش باز (Open sandwich) و لاینرهای یونوسیل و Fuji II نسبت به شاهد، معنی دار بود (0/003 = p value). بین دو گروه یونوسیل و Fuji II تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/795 = p value). بررسی با SEM، هیچگونه تفاوت معنی داری بین 3 گروه در ریزنشت مارجین جینجیوالی مشاهده نگردید (0/232 = p value). نتیجه گیری: استفاده از دو لاینر یونوسیل و Fuji II در حفره های کلاس V ترمیم شده با تکنیک Open sandwich در دندان های قدامی شیری می تواند ریزنشت لثه را کاهش دهد.

مقدمه: ترومبوسیتوپنی ایمونولوژیک (Immune thrombocytopenia) به واسطه واکنش خودایمنی بر علیه پلاکت و تخریب آن شناخته می شود. تظاهرات در بیماران علامت دار شامل کبودی و خونریزی های متعدد ناشی از کاهش پلاکت می باشد. گزارش مورد: بیمارمردی 75ساله با شکایت عدم امکان استفاده از دست دندان قدیمی خود از ده روز قبل، به بخش بیماری های دهان، فک و صورت دانشکده دندانپزشکی مشهد مراجعه نمود. درمعاینه دهانی، پورپورا و اکیموز در کل کام بیمار و دو بول هموراژیک بر روی ریج مندیبل رویت شد. همچنین در معاینه بالینی روی ساق پاهای بیمار، کبودی و ماکولهای قرمز رنگ متعدد مشاهده شد. برای بیمار درخواست آزمایش کامل خون اورژانسی داده شد. باتوجه به نتیجه آزمایش بیمار مبنی بر ترومبوسیتوپنی بسیار شدید، با تشخیص احتمالی ITPیا لوسمی به بیمارستان ارجاع شد. در نهایت، تحت کورتون تراپی با دوز بالا و شیمی درمانی با ریتوکسیماب وریدی قرار گرفت و تشخیص ITPبرای بیمار مسجل شد. بیمار در طی دو فالوآپ بعدی، در طی یک سال گذشته، سلامتی خود را بازیافت. نتیجه گیری: معاینه دهانی دقیق در بیماران دارای دنچر قدیمی با مشکلات حاد عدم تطابق حائز اهمیت ویژه است. چرا که این بیماران معمولا سالمند بوده و مستعد انواع دیسکرازی های خونی هستند. در بسیاری از موارد تغییرات دهانی جزو اولین علایم بیماری های سیستمیک هستند و تشخیص صحیح می تواند جان این بیماران را به واسطه ی ارجاع به موقع جهت درمان، نجات دهد.

زمینه و هدف: میزان Marginal Gap در رستوریشن تمام سرامیک در میزان موفقیت درمان اهمیت فراوانی دارد و با توجه به نتایج متناقض در مطالعات، هدف از این مطالعه مقایسهMarginal Gap در 4 نوع رستوریشن سرامیکی، Zirconia CAD/CAM، Inceram، IPS e. max press و PFM بود. روش بررسی: در مطالعه ایی آزمایشگاهی یک دنتیک پره مولر ماگزیلا به عنوان مدل آزمایشگاهی تهیه شد و به طور استاندارد تراش داده شد و سپس از روی آن 10 روکش از جنس Inceram و 10 روکش از جنس IPS e. max press و 10 روکش از جنس Zirconia و 10 روکش از جنس PFM ساخته شد. نمونه ها بدون سمان شدن روی دای قرار داده شدند و میزان عدم تطابق لبه ای با استفاده از استریومیکروسکوپ اندازه گیری گردید. سپس داده ها با استفاده از تست های One-way Anova وOne sample Kolmogorov smirnov مورد قضاوت آماری قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها نشان دادند که میزانGap در گروه PFM 7/28± 92/102 و در گروه Inceram 41/98± 91/24 و در گروه IPS e. max press 48/25± 81/128 و در گروه Zirconia 9/10± 5/69 بود. نتایج آزمون حاکی از آن بود که تفاوت معنی داری در بین گروه های ذکر شده وجود دارد (0/0001=P). نتیجه گیری: با توجه به این که مقایسه میزان گپ در چهار گروه توسط آزمون ANOVA معنی دار بود، بنابراین انتظار می رود که مارجینال گپ، احتمال نشت و عود پوسیدگی در سیستم های Zirconia از همه کمتر و در سیستم های IPS e. max press از همه بیشتر باشد.

سابقه و هدف: یکی از مهمترین چالشهای دندان پزشکان، تحویل روکشی با مارژینال فیت و مارژینال گپ مناسب به بیمار است. تراش 135 درجه مزایایی چون سهولت تکنیکی و ثبت مناسب خط خاتمه تراش را دارد. علیرغم این مزایا، تحقیقات چندانی بر روی این نوع تراش انجام نشده است. این مطالعه با هدف مقایسه تراش 135 درجه با شولدر بول از نظر تطابق، انجام پذیرفت. مواد و روشها: این مطالعه نیمه تجربی، بر روی دو دندان مولر اول مندیبل با نسج تاجی سالم و اندازه مشابه، تراش شولدر بول و تراش 135 درجه انجام شد. از هر دو دندان قالب تهیه و روی هر دای، 31 عدد روکش ساخته شد. نمونههای آغشته به fit checker توسط universal testing machine تحت نیروی 40 نیوتن به مدت 3 دقیقه قرار گرفتند و زیر لوپ با بزرگنمایی 40 برابر در سه نقطه از هر بعد اندازهگیری و ثبت شد. جهت آنالیز دادهها و مقایسه تطابق تراش ها از آزمون های آماری Kolmogorov-Smirnov و Wilcoxon در SPSS version24 استفاده گردید و در محاسبات، 05/0 P≤ معنیدار در نظر گرفته شد. یافتهها: میانگین مارژینال فیت در تراش شولدر بول 0907/55 میکرون و در تراش 135 درجه میزان آن 2587/55 میکرون به دست آمد. در مورد مارژینال گپ، برای تراش شولدر بول 7245/19 میکرون و برای تراش 135 درجه 9745/0 میکرون حاصل شد. استنتاج: لذا جهت کاربرد این دو خط تراش، تراش 135 درجه نسبت به شولدر بول کارایی کلینیکی بهتری میتواند داشته باشد.

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین چالش های دندانپزشکان، تحویل روکشی با مارژینال فیت و مارژینال گپ مناسب به بیمار است. تراش 135 درجه مزایایی چون سهولت تکنیکی و ثبت مناسب خط خاتمه تراش دارد. علی رغم این مزایا، تحقیقات گسترده ای بر روی این نوع تراش انجام نشده است. لذا بر آن شدیم تا در این مطالعه تراش 135 درجه را با چمفر عمیق از نظر تطابق مقایسه نماییم. روش بررسی: بر روی دو دندان مولر اول مندیبل با نسج تاجی سالم و اندازه مشابه، تراش چمفر عمیق و تراش 135 درجه انجام شد. از هر دو دندان قالب تهیه شد و از روی هر دای، 30 عدد روکش ساخته شد. نمونه های آغشته به fit checker توسط universal testing machine تحت نیروی 40 نیوتن به مدت 3 دقیقه قرار گرفتند و زیر لوپ با بزرگنمایی 40 برابر در سه نقطه از هر بعد اندازه گیری و ثبت شدند. جهت آنالیز داده ها و مقایسه تطابق تراش ها از آزمون های آماری Kolmogorov-Smirnov و Wilcoxon در SPSS version24 استفاده گردید. یافته ها: میانگین مارژینال فیت در تراش چمفر عمیق 5417/48 میکرون و در تراش 135 درجه 3333/55 میکرون به دست آمد. مارژینال گپ، برای تراش چمفر عمیق 4833/2 میکرون و برای تراش 135 درجه 0083/1 میکرون بود. P-value برای مارژینال گپ 050/0 بود که نشان دهنده وجود تفاوت معنی داری میان برتری تراش 135 درجه بر تراش چمفر عمیق است. در مورد مارژینال فیت، P-value بالای 05/0 بود و برتری تراش 135 درجه از این حیث معنی دار نبود. نتیجه گیری: تراش 135 درجه بر چمفر عمیق از نظر مارژینال گپ برتری معنی دار داشت (05/0≤ p). علی رغم اینکه تراش 135 درجه بر چمفر از نقطه نظر مارژینال فیت نیز برتری داشت اما این تفاوت معنی دار نبود.

مقدمه و هدف: تحلیل استخوان از رایج ترین مشکلات گزارش شده در استخوان های اطراف ایمپلنت می باشد. عوامل متعددی در این تحلیل استخوان نقش دارند که یکی از آنها خصوصیات میکرواسترکچر و ماکرواسترکچر ایمپلنت است. در مطالعه حاضر، اثر میکرواسترکچر و ماکرواسترکچر ایمپلنت بر روی تحلیل استخوان کرستال مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی ، بر روی پرونده 115 بیمار دارای 181 ایمپلنت از سال های 90 تا 99 در بخش پروتز دانشکده دندان پزشکی شاهد صورت گرفت. بیماران دارای دو نوع ایمپلنت ITI  و DIO مورد بررسی قرار گرفتند. رادیوگرافی ها بلافاصله پس از کاشت ایمپلنت، در زمان جایگذاری پروتز و همچنین فالوآپ های سالیانه به روش موازی گرفته شده بود. تصاویر رادیوگرافی دیجیتالی توسط نرم افزار Scanora انجام شد و طول استخوان کرستال محاسبه گردید. برای بررسی روند تحلیل استخوان در طول زمان در انواع ایمپلنت ها و بر حسب نوع crown از مدل های حاشیه ای (Marginal Models) به روش برآوردی GEE (Generalized Estimating Equations) با تابع ربط Identity و ساختار همبستگی Unstructured استفاده شد.نتایج: ضرایب پایایی اندازه گیری متغیرها بزرگ تر از 9/0 بود. 139 ایمپلنت  از نوع bone level و 42 ایمپلنت از نوع tissue level بود. تحلیل استخوان در طول زمان برای هر دونوع ایمپلنت معنی دار بود (P<0.001). به علاوه اثر متقابل بین زمان و نوع ایمپلنت معنی دار بود (P=0.015). میزان تحلیل استخوان در طول زمان در ITI (tissue level) نسبت بهITI (bone level )  و DIO (bone–level) بیشتر بود (P<0.001).نتیجه گیری: تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت دو گروه ITI و DIO در بازه زمانی دوساله از لحاظ بالینی قابل قبول هستند. تحلیل استخوان در گروه DIO کمتر از ITI بود. بااین حال، این تفاوت مربوط به تأثیر ایمپلنت های ITI-tissue level بود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.